نانو رباتها علمی کاملا جدید است. نانوبات ها روبات هایی به اندازه سلول های خون هستند که قادر به حرکت درون مویرگ های مغز هستند. این نانوبات ها قادر به ارتباط با نورون های بیولوژیک خواهند بود. این نانوربات ها از طریق تزریق و یا بلع وارد بدن انسان ها می شوند. دانشمندان انستیتو ماکس پلانک، هم اکنون نیز ترانزیستورهای عصبی الکترونیکی را تشریح کرده اند که قادر به کنترل حرکت یک زالو توسط کامپیوتر است. این ترانزیستورها می توانند، تحریک شدن سلول عصبی مجاور خود را آشکار کرده و یا باعث تحریک آن شوند و حتی از تحریک شدن آن جلوگیری نماید. این امکانات تمام آنچه را که برای ارتباط دو طرفه بین سلول عصبی و ترانزیستورهای عصبی لازم است، در بر می گیرد. امروزه، مغز انسان از لحاظ ظرفیت، محدود به چند صد تریلیون ارتباط عصبی است؛ اما به دلیل آن که نانوبات ها قادر به ایجاد ارتباط بین خود ( توسط شبکه بی سیم محلی) هستند، می توانند مجموعه ای جدید از ارتباطات عصبی به وجود بیاورند و یا ارتباطات موجود را قطع نمایند ( به وسیله عمل قطع تحریک سلول عصبی) و یا شبکه های سلول های عصبی بیولوژیک و غیربیولوژیک به وجود می آورند. استفاده از نانوبات ها به عنوان توسعه دهنده مغز، پیشرفت چشم گیری نسبت به عمل های جراحی نصب ایمپلانت های امروزی خواهد بود. ایمپلانتهای ساخته شده از نانوبات های هوشمند، حافظه را با افزودن تریلیون ها ارتباط عصبی جدید، افزایش خواهد داد. این قابلیت منجر به بهبود حواس، تشخیص الگو و دیگر توانایی های ما خواهد شد. با قرارگیری نانوبات ها در مجاورت عصب های مسئول ورودی های حسی ( چشم ها، گوش ها و پوست)، حواس انسان توسط نرم افزارهای بارگذاری شده از وب کنترل خواهد شد. بدین ترتیب در محیط های مجازی، حواس ما قابلیت ایجاد حس واقعی از محیط اطراف را خواهد داشت.