پدیده بیابان زایی به عنوان مهمترین عامل تخریب سرزمین، زلزله خاموشی است که دارای ابعاد ملی و فراملی می باشد زیرا حدود ۷۰ درصد خشکی ها، یک ششم جمعیت  و ۱۱۰ کشور جهان را تهدید می کند. بیش از ۶۰ درصد مساحت کشور ما در اقلیم خشک و فراخشک قرار دارد که ۱۸ استان و ۸۲ شهر را در بر گرفته و دارای بیش از ۱۸۰ کانون فعال است. بررسی های مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی نشان می دهد که بیابان ها سالانه حدود یک درصد رشد داشته است و نگرانی از توسعه بیشتر آن در سال های آینده وجود دارد. با اینکه عوامل موثر در تخریب سرزمین را به دو گروه اقلیمی و انسانی تقسیم می نمایند، اما از آنجا که سهم عوامل انسانی بیشتر برآورد گردیده، لذا نمی توان با عمده کردن تاثیرات آب و هوایی، فرافکنی نموده و نقش بی توجهی به مدیریت بهینه منابع را در عدم موفقیت ها نادیده گرفت. هنگامی که مسوولیت خشک کردن تالاب ها و رودخانه ها با زدن سدهای ناکارآمد و فاقد توجیهات زیست محیطی، که به توسعه بیابان و تولید ریزگردهای داخلی می انجامد را نمی پذیرم و آن را فقط به کشورهای همجوار نسبت می دهیم، چگونه می توانیم در کنترل بیابان ها موفق باشیم؟ زمانی که قیمت گاز را بدون مطالعه و بررسی همه جانبه افزایش می دهیم و عملا روستاییان را که اغلب توان مالی کافی برای پرداخت گاز بها ندارند، به جنگل تراشی و بوته کنی مجبور می کنیم، چگونه انتظار داریم سال به سال بر سطح بیابان ها افزوده نگردد؟ وقتی نگرش متولیان حفاظت از محیط زیست کشور به گونه ای است که با ساخت جاده در نایاب ترین و باارزش ترین جنگل کشور موافقت می نمایند و در نتیجه زمینه برای ورود سودجویان و ساخت و ساز ویلا در آینده نزدیک مساعد می گردد، چگونه می توان نگران توسعه زلزله خاموش در کشور نبود؟.