زراعت مولکولی به تکنولوژی تولید گیاهان تراریخته ای که محصولات مشتق شده از آنها به عنوان داروهای زیستی مانند آنتی بادی ها و واکسن های خوراکی، ترکیبات صنعتی مانند پلاستیک های زیستی قابل تجزیه و روغن های نرم کننده مورد استفاده قرار می گیرند، اطلاق می شود. گیاهان می توانند مقادیر زیادی از این  زیست مولکول های بی خطر را با هزینه های خیلی کمتری نسبت به تکنیک های رایج در سلول های حیوانی با باکتریایی تولید کنند. گیاهان علاوه بر تولید انبوه می توانند مسیری ایمن و ارزان را برای تولید پروتئین های نوترکیب فراهم نمایند. تامین نیازهای رشدی گیاه در مقایسه با سیستم های کشت سلولی مرسوم آسان و ارزان می باشد. به علاوه ، گیاهان به دلیل داشتن سیستم یوکاریوتی توانایی انجام تغییرات پس از ترجمه از قبیل گلیکوزیلاسیون و تشکیل پل هی دی سولفیدی را دارند. عدم آلودگی با عوامل بیماری زای انسانی که یک نگرانی در استفاده از کشت های سلولی پستاندارن می باشد، نیز مزیت دیگر سیستم های گیاهی محسوب می گردد. کشت سوسپانسيون سلولي گياه یکي دیگر از سيستمهاي توليد پروتئينهاي دارویي است. این سيستم توليدي علاوه بر مزیت هاي سيستم گياه کامل از قبيل: ایمني توليد، مقياس پذیري آسان، تغييرات پس از ترجمه و توانایي ساخت پروتئين هاي با بسته بندي صحيح، حائز برخي از مزایاي کشت هاي سلول حيواني و ميکروبي نيز مي باشد.
علی‌رغم پیشرفت‌های بسیار امیدوار کننده در حوزه زراعت مولکولی هنوز با دو چالش جدی مواجه هستیم؛ سطوح تجمع ناکافی پروتئین‌های نوترکیب و فقدان روش‌های تخلیص کارآمد، که لازم است مورد توجه جدی قرار گیرند. برای دستیابی به سطوح بالای تولید، فاکتورهای متعددی از قبیل: انتخاب پیشبرنده یا عناصر افزایش دهنده مناسب، بهینه‌سازی کدونی، هدف‌گیری مناسب درون سلولی، استفاده از رویکرد پروتئین الحاق شونده و غیره بایستی در نظر گرفته شوند. در صنعت داروسازی به‌طور معمول، از روش‌های کروماتوگرافی برای تخلیص پروتئین‌های نوترکیب استفاده می‌شود. کاربرد این روش‌ها به‌دلیل مقیاس پذیری، هزینه و مشکلات آلودگی ستون برای تخلیص پروتئین‌های نوترکیب مشتق شده از گیاه، دارای محدودیت‌های زیادی می‌باشند.