معماری جدید که می توان آن را معماری سبک نامید، تلاشی است برای ایجاد ترکیبی بین دو جهان: واقعیت و انتزاع. فرایندهای طراحی شده به صورت دیجیتال با این ویژگی شناخته می شوند که دینامیک، نامحدود و غیرقابل پیش بینی هستند. معماری با تعاریف کلاسیک، هویتش را مرهون مکان نمو آن است و از بستر شکل گیری اش برای ابراز هویتش سود می جوید، یعنی اگر در گذشته ویژگی های بومی و منطقه ای مشخصه فضای واقعی و ایستا بود، حوزه دیجیتال از ویژگی های محلی عاری و دارای ویژگی های جهانی است که باید در آن تبلور یابد. متغیر بودن که ویژگی لاینفک معماری مجازی است به آن هویتی سیال و یا کوچ رو داده است. معماری سایبر، معماری بدون محدودیت است. محدودیت های سایت که معمار در طرح های اجرایی با آنها درگیر است در این معماری جایی ندارد و معمار در سایتی با گستردگی نامحدود می تواند به طراحی بپردازد و دومین امکان که توسط نواک در معماری مطرح شد فراغت از جاذبه زمین است. معماری سایبر معماری بدون فضای فیزیکی و بدون توده و جرم است. این فضاهای دیجیتال که کاملا به صورت حقیقی حس می شوند در نوع خود خارق العاده هستند و هیچ نشانی از روش های ساخت و ویژگی های مصالح فیزیکی و اصول مورفولوژی مربوط به فضا و سازه ندارند که قید و بندهایی بر معماری تحمیل می کنند. یک همگرایی بین طراحی فضای واقعی و طراحی فضای اطلاعات از طریق واسطه فناوری رایانه در حال شکل گیری است. از ویژگی های فضا در این عصر می توان به نامادیت، حسی بودن و چند رسانه ای بودن اشاره کرد. نامادیت اساسا با شفافیت بیان شده است. چند رسانه ای بودن نیز ساختمان را به ارگانیسمی تبدیل می کند که قادر به انتقال پیام ها با استفاده رسانه های گوناگون و تلفیق آنها با بافت ساختمان است. حسی بودن بیان کننده قابلیت بنا برای برقراری ارتباط با جهان خارج است. در این عصر، معماری در مقابل طبیعیت نمی ایستد و تمایلی به چیره شدن بر آن ندارد، بلکه در واقع یکی در دیگری جاری می شود.