فعالیت فیزیکی طولانی مدت، باعث تغییراتی در سیستم اسکلتی سیستم متابولیک، سیستم قلبی و عروقی و سیستم تنفسی می شود. در سیستم عضلانی اسکلتی، افزایش فیبرهای عضلانی و افزایش مویرگ های عضلات که باعث افزایش جریان خون به عضلات می شود اتفاق می افتد. در سیستم متابولیک، ورزش باعث افزایش اندازه و تعداد میتوکندری سلول های عضلانی، افزایش توانایی ذخیره گلیکوژن در عضلات اسکلتی، استفاده از چربی به عنوان منبع انرژی و توانایی حرکت اسیدهای چرب آزاد از بافت های چربی می شود. در سیستم تنفسی، افزایش حجم و تعداد تنفس منجر به ونیتلیشن حداکثر ریوی می شود. در حین فعایت ورزشی تغییرات مهمی در سیستم قلبی- عروقی اتفاق می افتد. این تغییرات عباتست از:
۱- افزایش برون ده قلبی- به ویژه در حداکثر فعالیت. افزایش حجم ضربه ای تغییر عمده ای است که باعث افزایش برون ده قلبی می شود.
۲- افزایش در حجم پلاسما و دیاستولیک.
۳- هیپرترونی فیبرهای عضلانی قلبی، افزایش حجم عضلات بطن ها، که در نتیجه آن نیروی انقباضی قلب افزایش می یابد.
۴- حدود ۱۵ درصد از ورزشکاران ماهر، بزرگی قابل ملاحظه بطن چپ، مطابق با کاردیو میوپاتی اولیه پیدا می کنند؛ هرچند که عملکرد گلوبال سیستومیک بطن چپ، طبیعی است و اینورمالیتی در حرکت دیواره دیده نمی شود.
۵- کاهش مقاومت کلی عروقی، به علت افزایش ظرفیت مویرگ ها برای جریان خون که رسیدن اکسیژن و مواد قندی به بافت ها را افزایش می دهند.
۶- فشارخون شریانی در حال استراحت، حین ورزش بسیار بالاست و پیک فشارخون به طور مختصر در افراد نرموتنسیور ورزشکاران ماهر کاهش می یابد.
۷- ورزش در بیماران با عروق کرونر، عملکرد آندوتلیال عروق کرونر را بهبود می بخشد.
۸- در بیماران مبتلا به اختلالات عروق کرونر، تمرینات ورزشی، باعث بهبود عملکرد اتونومئیت قلب می شود.