درمان های غیردارویی فشارخون شامل کاهش مصرف نمک، قطع سیگار، کاهش وزن، افزایش فعالیت فیزیکی، محدودیت مصرف الکل و رژیم غذایی مناسب است که در این مبحث به اثرات افزایش فعالیت فیزیکی بر ورزش می پردازیم. در اغلب مطالعات، ورزش ایروبیک طولانی مدت اثرات مفیدی بر فشارخون سیستمیک از خود نشان داده است. در حین ورزش، افزایش فشارخون به خصوص سیستولیک اتفاق می افتد. در بعضی افراد افزایش شدید فشارخون در حین ورزش اتفاق می افتد که یک علامت پروگنوستیک بد است. شروع یک رژیم ورزشی ایروبیک منظم در عرض چهار هفته، فشارخون را به میزان ۵-۱۵ میلی متر جیوه در افراد با فشارخون اساسی پایین می آورد. برعکس، ریسک فشارخون در افراد با فعالیت فیزیکی کم افزایش می یابد. در اغلب مطالعات، ارتباط بین کاهش دائمی فشارخون با شدت ورزش بیش از فرکانس آن نشان داده شده است. افزایش فعالیت فیزیکی باید تا حدی برای همه مردم، به ویژه برای همه افرادی که به مدت هشت هفته ۵۰ درصد مصرف حداکثر اکسیژن یعنی فقط دو بار در هفته دارند و کلا بیش از ۱۲۰ دقیقه ورزش می کنند، تجویز شود. در خانم های بالغی که حداقل یک ساعت در هفته ورزش می کنند شانس بیماری های کرونر، نصف افراد غیرورزشکار است. علاوه بر اثرات ضد فشارخون ورزش ایروبیک منظم، اثرات سودمند قلبی و عروقی دیگر مثل کاهش کلسترول، کاهش وزن و کاهش کلی مورتالیتی قلبی- عروقی نیز دارد. هر چند که باید دانست ورزش های سنگین، بدون خطر نیستند و ممکن است ایست قلبی و انفارکتوس حاد به خصوص در افراد کم تحرک ایجاد کنند، بنابراین یک رژیم ورزشی منظم باید به طور تدریجی در طی زمان از نظر شدت، افزایش یابد و از ورزش های سنگین ناگهانی پرهیز گردد. برخلاف اثرات ورزش ایروبیک ورزش های قدرتی یا ایزومتریک خالص به طور مزمن فشارخون را نه تنها پایین نمی آورد، بلکه باعث افزایش فشارخون نیز ی شود.