کرکس یا لاشخور پرنده ای است که با وجود نقش تاثیرگذارش در زندگی بشر و پاک سازی طبیعت همواره منفور بوده و به آن کم لطفی شده است. کرکس از مردار حیوان و گاه انسان تغذیه می کند. مرداری که ممکن است پر از عفونت و بیماری باشد. اما این بیماری ها کرکس را بیمار نمی کند و آنها با خوردن مردار جانوران، به پاک شدن زمین از بیماری و عفونت کمک می کنند. کرکس در یک وعده غذایی قادر است معادل حدود بیست درصد وزن خودش غذا بخورد. بدن کرکس به دستگاه گوارشی پیچیده ای مجهز است و معده این پرنده اسید قوی و خاصی تولید می کند که می تواند سمومی مانند سم بوتولینوم و باکتری های وبای خوکی و سیاه زخم را در خود حل کند. همانطور که می دانید سر کرکس طاس و بدون پر است و این ویژگی خود حکمتی دارد. کرکس دارای منقار ضعیفی است بنابراین منتظر می ماند تا حیوانات دیگر مردار را تکه پاره کنند، سپس برای کندن گوشت حیوانات مرده سر خود را داخل بدن آنها فرو می برد. اگر سرلاشخور پر داشت هنگامی که با منقار خود گوشت لاشه را می خورد، میکروب ها وارد موهایش می شدند و همان جا رشد می کردند.  اما طاسی سر لاشخور باعث می شود که کله این پرنده در معرض تابش مستقیم آفتاب قرار گیرد و در نتیجه میکروبهای روی سرش از بین بروند. این پرنده همچنین بر روی پاهای خود ادار می کند. اسید اوریک موجود در ادرارش میکروب های ناشی از راه رفتن بر روی مردار را که به پاهایش چسبیده از بین می برد.  کرکس به درازی عمر مشهور است، عمر تقربی این پرنده در شرایط حفاظت شده به حدود سی سال می رسد. کرکس دید بسیار خوبی دارد و لاشه حیوانات بسیار کوچک را از فاصله شش کیلومتری تشخیص می دهد.