بعضی از آسیب شناسان گفتار معتقدند که در کودکان سنین پیش از دبستان معمولا ۲ تا ۶ سال در اکثر موارد به علت نارسایی و ناکامل بودن رشد سیستم عصبی - عضلانی مربوط به مهارتهای گفتاری، دوره ای از ناروانی گفتار اتفاق می افتد و معمولا با لکنت اشتباه می شود. مشاهده شده که بعضی والدین عکس العملهای تعجب، احساس نگرانی، اعتراض، تنبیه، تحقیر و تصحیح گفتار کودک را نشان می دهند. لکنت با رو به افزایش گذاشتن تدریجی، فراوانی تکرارها و کشیده گویی ها شروع می شود که در کودکانی که در حال یادگیری حرف زدن هستند این علائم شایع است. همینطور لکنت بطور ناگهانی با ناروانی هایی که فراوانی، دیرش و میزان تنش جسمی زیادی دارند، شروع می شود. لکنت وقتی شروع می شود ممکن است پراکنده باشد، چند روز یا چند هفته ظاهر شود، سپس ناپدید شود، سپس دوباره برگردد، یا پس از چندماه کاملا حذف شود. گاهی لکنت درست بعد از شروع، باقی می ماند و ادامه می یابد. پژوهشگران عموما اتفاق نظر دارند که شروع لکنت درهر زمانی در دوران کودکی ممکن است اتفاق بیفتد، یعنی از آغاز بیان عبارتهای چند کلمه حدود هیجده ماهگی، تا بلوغ، حدود یازده و دوازده سالگی. بدلیل این شروع خاص، بنظر می رسد که لکنت تنها اختلال در تولید صدها نیست بلکه مشکلی است که به استفاده زبان بیانی برای ارتباط برقرار کردن مربوط می شود در این اختلال محیط ارتباطی بویژه خانواده و مادر مورد توجه قرار گرفته است. هر چه سن فردی که لکنت می کند بالاتر می رود بازخوردهای منفی شکست ها بیشتر می شود و او را روز به روز تنهاتر و گوشه گیرتر می کند. او عادت می کند در بیشتر مواقع از حضور در موقعیتهایی که ممکن است نیاز به حرف زدن داشته باشد صرف نظر کند.
برخی از استراتژی‌های کمک کننده که به کودک مبتلا به لکنت زبان در مدرسه و پیش دبستانی و منزل کمک می‌کنند به شرح زیر می‌باشد:
- به کودک زمان و فضای کافی برای آنچه که می‌خواهد بگوید را بدهید.
- به او اطمینان خاطر بدهید که به اندازه کافی به او فرصت می‌‌دهید تا آنچه که می‌‌خواهد بگوید را بیان کند.
- کاهش فعالیت و صداهای محیط منزل در هنگام صحبت کردن کودک مثلاً خاموش کردن تلویزیون یا قطع کردن موسیقی
- گوش دادن به کودک هنگامی ‌که حرف می‌زند و توجه کامل به او
- اجتناب از اصلاح کردن جملات کودک یا توجه کردن به لکنت او
- اجتناب از قطع کردن صحبت کودک و تحمیل کردن نظر خود به او مبنی بر فکر کردن مجدد و تلاش برای درست بیان کردن جملات خود
- نشستن در کنار کودک و هم قد شدن با او هنگامی ‌که صحبت می‌کند و نشان دادن علاقه خود به صحبت‌های او و ایجاد ارتباط چشمی‌
- تحسین کردن کودک در هنگام روان صحبت کردن