بازیهای آموزشی یکی از انواع بازی های پرکاربرد و مهم است که در دهه ۱۹۶۰ توجه بسیاری از رهبران و مدیران آموزشی را به سوی خود جلب کرد. بازی با وجود ماهیت سرگرم کننده ای که دارد، جنبه آموزشی و سازندگی نیز دارد. در برخی موارد اشتغال کودک به بازی بیش از ارزش خواندن کتاب است. کودکان در فرایند انجام بازی به ویژه بازیهای آموزشی، تجارب، مهارتها و مفاهیم ذهنی جدید و بهتری را فرامی گیرند. در عمل بازی، کودکان مطالب یادگرفتنی را با آرامش و میل و رغبت و بدون فشار یاد می گیرند. یک بازی آموزشی مؤثر باید بتواند جذاب باشد و یادگیرنده را در جریان بازی درگیر کند طوری که انگیزه لازم را برای عمل بازی در فراگیران به وجود آورد. با وجود اینکه هدف از بازیهای آموزشی، بیشتر آموزش و یادگیری اهداف برنامه درسی است تا بازی، اما باید جنبه بازی گونه بودن آن حفظ شود. در طول بازی کودکان یادگیری وجود دارد. کودکان از طریق بازی، یاد می گیرند که چطور می توانند مورد پذیرش افراد گروه واقع شوند و نسبت به میزان تواناییهای دیگران برای رفع نیازهای خود آگاه می گردند. بازی به کودک فرصت می دهد تجربه کند و تواناییهایش را به آزمایش بگذارد، بدون آنکه مجبور باشد مسئولیت کامل اعمال خود را به عهده بگیرد. بطورکلی بازی بخش مهمی از زندگی کودکان را تشکیل می دهد. آنها از طریق بازی سرگرم می شوند، یاد می گیرند، رشد می کنند، رفتارهای جدید می آموزند و فرصت شناخت دنیای پیرامونشان را کسب می کنند.