امروزه صحبت از کودک، بزرگتر ها را به یاد موجوداتی می اندازد که خواسته های بی انتها دارند، به شکلی که دیگر جایی برای آنها نگذاشته اند. داشتن ارتباط صحیح و علمی و توجه درخور به کودکان در آموزش و سایر مراحل تربیت و یادگیری توسط صاحب نظران مختلف بیان شده است که برای بکاری گیری آنها باید موارد زیر را رعایت کرد:
- ایجاد شادی و لذت: هر قدر حس لذت در کودک بیشتر باشد، به همان اندازه شوق فراگیری مطالب نیز بیشتر می شود. برای این کار می توان از لذت بازی در یادگیری بهره جست.
بازی: کودکان زندگی را با بازی تجربه می کنند و می آموزند. با بازی کودک تجربه های تازه ای کسب می کند.
- رعایت سادگی: باید در صبحت کردن با کودکان از کلمات ساده و قابل فهم استفاده کرد البته بعضی ها با کلمات شکسته و ناقصی همانند آنچه کودکان تلفظ می کنند در این کار افراط می کنند. همچنین فضا و طراحی اتاق و اسباب بازی ها باید بدور از پیچیدگی باشد.
- رعایت آزادی: با زور و فشار نباید کودکان را به آموختن واداشت. در محیطی سرشار از آزادی است که کودک مفاهیم را درک می کند
- توجه به کنجکاوی کودک: باید  محیطی  برای کودک فراهم کرد که او بتواند به راحتی به جستجو بپردازد. هر قدر تنوع و گوناگونی محیط کودک بیشتر باشد و امکان تجربه آن ها برای وی وجود داشته باشد، به همان اندازه میزان سوالات بیشتری در ذهن او ایجاد و کنجکاوی بیشتری در او برانگیخته می شود.
- گفتگو با کودک: گفت و گوی بیشتر با کودک، به اندیشه سازی در او منجر می شود. به این ترتیب، اندیشه هایش بارور می شوند و زندگی او را می سازند. آدمی به اندیشه زنده است و تلاش برای اندیشه ورزی کودک، به معنی زندگی بخشیدن به اوست.
- همراهی با کودک: در این نوع ارتباط کوشش می شود، بزرگترها خود را همراه و هم پای کودک کنند. به همین دلیل در برخورد با او، متناسب با قد او زانو می زنند که چهره به چهره کودک شوند تا صدای آنها بهتر شنیده شود و چهره ها بهتر دیده شوند. به این ترتیب کودک به بزرگسالی که وارد دنیای او شده، خوشامد می گوید و مفهوم مشارکت را به راحتی درک می کند.
- اهتمام به خلاقیت کودک: اگر بپذیریم که خلاقیت در مفهوم ساده خود به معنی آن چیزی است که نیست، اما می تواند وجود داشته باشد، در این صورت با فکر کردن و اندیشه سازی کودکان، همواره چیزهای جدیدی ساخته می شود. به همین دلیل است که او می تواند خروسی را تصور کند که مثل آدمها صحبت می کند، گربه ای که در یک شهر حاکم است و  قصر بزرگی برای خود دارد. خلاقیت در عمومی ترین و بهترین شکل خود، موجب می شود کودک از این تصویر و تصورسازی های ساده، به توانائی هایی برسد که بتواند در مواجهه با مسائل پیش روی خود، تصمیمات بهتری بگیرد و تنها به آن چه در ظاهر وجود دارد، اکتفا نکند.