استفاده از تکنیک های مهندسی بافت و روش های درمانی جدید مبتنی بر سلول درمانی چشم انداز نوید بخشی در درمان بهتر و سریع تر زخم های دیابتی و جلوگیری از قطع عضو در این بیماران ایجاد کرده است. در مهندسی بافت سه پارامتر اصلی مد نظر است که عبارتند از نوع سلول، جنس داربست و اتصال مناسب برای رشد سلول ها در این محیط سه وجهی، داربست های سه بعدی با تقلید کردن نقش ماتریکس خارج سلولی و تقلید محیط داخلی بافت های طبیعی نقش به سزایی در رشد و تکثیر سلول ها و شکل گیری بافت های جدید دارند. از نقطه نظر علوم بیولوژیکی تمام ارگانها و اعضای بدن از نانوساختارها تشکیل شده اند و به همین دلیل نانوالیاف پتانسیل و سازگاری خوبی برای مصارف بیوپزشکی مانند پروتزها، سیستم های رهایش دارو و تولید پوست و ارگان های مصنوعی دارند. داربست های نانوفیبر با شبیه سازی فضای ماتریکس خارج سلولی اطراف سلول ها در بافت های بدن محیط مناسب برای عملکردهای مختلف سلولی از جمله چسبندگی، مهاجرت، تزاید و تمایز فراهم می کنند، در میان داربست ها استفاده از داربست های زیست تخریب به دلیل داشتن دو خاصیت مهم عدم سمی بودن و همچنین تجزیه کامل توجه بیشتری را در تحقیقات مهندسی بافت به خود معطوف کرده اند. مطالعه بر روی داربست های نانو نشان می دهد استفاده از داربست های نانوفیبر باعث رشد و خون رسانی بهتر به سلول های فیبروبلاست و همچنین تجمع فاکتورهای رشد در محل آسیب می شود که همین امر نقش به سزایی در ترمیم زخم دارد. در این راستا پلی کاپرولاکتون ژلاتین ها داربست های زیست تخریب و زیست سازگاری هستند که اثر سمی برای سلول در آنها گزارش نشده است و با ساختار نانوفیبری خود امکان همانندسازی ماتریکس خارج سلولی را برای رشد بهتر سلول های بنیادی محل زخم فراهم می سازند از این رو احتمالا تجمع سلول های بنیادی ترمیم کننده زخم در محل داربست و فعالیت بهتر این سلولهای در حضور داربست باعث شکل گیری لایه های ترمیمی کلاژن و اپیدرم در محل زخم و در نتیجه ترمیم بهتر و سریع تر زخم می شود.