بیماری‌های قلبی و عروقی علت اولیه مرگ و میر در سراسر جهان می‌باشند که عامل اصلی بروز آن ایجاد اسکار در میوکارد قلب و تخریب برگشت‌ناپذیر میوسیت‌های قلبی می‌باشد. با وجود پیشرفت‌های بسیار در زمینه‌ی دارودرمانی و جراحی برای بیماری‌های قلبی و عروقی اما هنوز درمان در این زمینه با معظلاتی همراه است. این امر شاید به علت محدودیت تقسیم میتوز در سلولهای قلبی باشد. در حال حاضر تنها درمان قطعی برای نارسایی قلبی، پیوند قلب می باشد که آن نیز به علت هزینه زیاد، کمبود اهداء کننده عضو و عوارضی که استفاده از داروهای سرکوب گر ایمنی بعد از پیوند ایجاد می کنند، محدود می باشد. خصوصیات ویژه سلول‌های بنیادی از جمله توانایی خودنوزایی و تمایز به سلول های اختصاصی بافت ویژه باعث شد این سلول‌ها اخیراً در آزمایشات بالینی و پیش‌بالینی مختلف به منظور شناسایی توانایی بالقوه آن‌ها در درمان بیماری قلبی و عروقی مختلف مورد بررسی قرار گیرند. این رویکرد درمانی مستلزم پیوند سلول های سالم و عملکردی به بافت قلب جهت افزایش خودنوزایی سلول های آسیب دیده و ترمیم بافت آسیب دیده می باشد. سلول های بنیادی پیش ساز مغز استخوان و سلول های میوبلاست اسکلتی، اولین نوع سلولی مورد مطالعه در آزمایشات بالینی و پیش بالینی بودند که استفاده از آنها با کاهش فیبروز بطنی باعث ترمیم میوکارد و بهبود عملکرد قلب شد. خصوصیات فردی بیمار همچون سن، فشار خون بالا، هایپرکلسترولمیا و مصرف سیگار نه تنها توانایی بالقوه سلول های بنیادی را تحت تاثیر قرار می دهند بلکه بر محیط بافتی که سلول های پیوندی در آن قرار دارند نیز اثرگذار است. برای موفقیت و غلبه بر محدودیت‌ها تشخیص دقیق نوع بیماری، شناسایی سلول‌های بنیادی، نحوه تزریق و مکانیسم اثر آن‌ها و هم‌چنین شناسایی مشخصات فردی بیمار به منظور پیش‌‌بینی پاسخ به درمان مبتنی بر سلول‌های بنیادی و ارائه بالاترین کیفیت درمان و کاهش عوارض جانبی ضروری است.