امروزه باتوجه به خصوصیات فیزیکوشیمیایی منحصر به فرد نانوذرات، این ذرات در دسته بزرگی از عوامل بیومدیکال (زیست پزشکی) و به عنوان نانو حامل برای دارو در تصویربرداری، تشخیص و درمان در بسیاری از شرایط پزشکی و بیماری ها معرفی شده اند. در مورد دارورسانی پوستی، نانوذرات می توانند نفوذ داروهای ماکرومولکول را افزایش داده و همچنین می توانند ایمونوژنیسیتی را کاهش دهند و فراهم زیستی را بهبود ببخشند. در مقایسه بانانوذرات آلی، نانوذرات فلزی مانند طلا، سیلیکا و نانوذرات اکسید آهن پایداری شیمیایی و مکانیکی بیشتر و فعالیت سطحی بهتری دارند و دارای اندازه ذره ای قابل تنظیم و مورفولوژی متنوع تری هستند. بنابراین توسعه ابزارهای جدید نانو برای دارورسانی از راه پوست براساس نانوذرات معدنی یکی از حیطه های روبه رشد سریع در زمینه نانوداروهاست. نانوذرات از سه راه می توانند در پوست نفوذ کنند. ۱- از راه فولیکول های مو مرتبط با غدد سباسه. ۲- از راه ماتریکس لیپیدی (لایه شاخی سالم یا استراتوم کورنئوم). ۳- از راه منافذ غدد عرقی. اندازه نانوذرات نقش اساسی در میزان نفوذ پوستی آنها دارد. نانوذرات سخت کوچکتر از ۱۰ نانومتر می توانند از زمینه لیپیدی و منافذ فولیکول عبور کنند. برخی از آنها ممکن است به لایه های حتی به لایه های زنده اپیدرم برسند. گاهی اوقات نانوذرات در فولیکول های مو تجمع یافته و به تدریج با تولید چربی آزاد می شوند. بطورکلی نانوذرات معدنی مزایای مختلفی به عنوان نانوحامل ها بر دارورسانی و ژن رسانی به پوست، ازجمله محافظت حداکثر حمل دارویی از تجزیه آنزیمی، رساندن بهتر به بافت هدف و حداقل کردن سمیت سلولی طی انتقال، بدون تحریک عوارض ایمنی متعاقب آن دارا هستند.